Laotiaanse gebruiken
Blijf op de hoogte en volg Nelline
10 September 2016 | Laos, Pakxe
Omdat het Laotiaanse leven zich grotendeels op straat afspeelt en wij in een zeer levendig buurtje wonen, hebben we hiervan inmiddels al veel gezien, gehoord en geroken. Zittend op ons balkon en wandelend of fietsend in de stad maken we van alles mee en genieten volop.
De dag begint hier om 5 uur. Dan staan vooral de ouderen op en wordt door de vrouwen begonnen met het maken van kleefrijst. Dit gebeurt op houtskoolvuurtjes, die zacht gezegd een nogal kruidige lucht verspreiden. Dit wordt vaak gevolgd door het verbranden van afvalresten, inclusief plastic en batterijen, met veel rook. Voor je gezondheid moet je hier beslist niet zijn…
Daarna wordt er, vooral door de oudere vrouwen, gewacht op de monniken. Die trekken in hun prachtige oranje gewaden en op blote voeten in groepjes door de stad en halen overal de offergaven (voor elke monnik een beetje kleefrijst en soms snoep of fruit) op, die ze in speciale tassen stoppen, waarna ze een ritueeltje doen met reciteren en water in een bakje gieten.
Onze oude buurvrouw plukt elke ochtend witte bloemetjes van een grote haag, die ze gebruikt om hele kunstige offertjes van bananenblad te maken, die overal verkocht worden en bij de tempels worden geofferd. Dit is haar baan en bij een van de vele Boeddhistische feesten helpt de hele familie mee. Opa schuifelt elke ochtend in zijn omslagdoek naar de rivier om daar te baden, een oude gewoonte die de badkamer heeft overleefd.
Vanaf een uur of 6 wordt het drukker op straat, iedereen wordt wakker en de kinderen eten hun eerste zakje chips. Er wordt in onze straat heel veel chips en snoep gegeten. Sommige kinderen lijken niets anders te eten. Er zijn dan ook veel te dikke kinderen en ook volwassenen trouwens, hier in de stad. Op het platteland is het minder erg, misschien omdat daar minder winkeltjes om de hoek zijn of omdat er minder geld is. De kinderen leren hier al vroeg met geld omgaan; vanaf een jaar of 3 zie je ze met een bankbiljet naar het winkeltje gaan voor chips of cola met veel ijs in een zakje.
In onze straat is onlangs met vereende krachten een buurtrestaurantje gemaakt. Daar wordt ’s ochtends noedelsoep gegeten of in plastic zakjes afgehaald om thuis te eten. Wij hebben het nog niet geprobeerd, zijn niet zo dol op soep voor het ontbijt.
Inmiddels gaan de kinderen weer naar school, na 3 maanden vakantie. Ze hebben allemaal een schooluniform aan, blauwe rok of broek en witte bloes. De school is om de hoek, maar vaak worden ze met de brommer gebracht. Er wordt wat afgescheurd op brommertjes, lopen doe je hier gewoon niet. Wij wel natuurlijk en dat is best een beetje gek.
Niet alle kinderen gaan trouwens naar school. Het is onnavolgbaar wie wanneer gaat; sommige kinderen elke dag, andere een paar dagen per week. Misschien heeft het met geld te maken of is het een kwestie van niet willen. Want de kleine kinderen mogen hier doen wat ze willen. Ze worden niet gecorrigeerd en er lijkt niet echt op ze gelet te worden. Ze zijn van iedereen, struinen de hele buurt af en krijgen hier en daar een hapje ping (vlees van de barbecue) toegestopt. De hele kleintjes worden door iedereen opgepakt en hardhandig geknuffeld en vinden alles best. Ons buurmeisje van 1 heeft geen tijd de wereld te verkennen of te spelen, want dan is er alweer een volwassene die haar aandacht vraagt. Of moet ze zwaaien en sabaidee zeggen tegen ons.
Op de oude bedden, bankjes en stoelen, die overal in de straat staan, verzamelen zich regelmatig groepjes die een beetje zitten, praten en pitten eten. Wie er wanneer werkt is voor ons nog een raadsel. Maar weinig mensen hebben een echte baan, waar ze met regelmaat heengaan. Toch lijkt iedereen in de straat voldoende geld te hebben en heeft elke familie scooters en soms een auto. Veel mensen zijn vaak thuis en zoeken elkaar op. Vooral ’s avonds is het vaste prik. Rond een uur of 6 zitten de vrouwen bij elkaar, daarna de kinderen en tegen 8 uur nemen de jongens de zitplekken in beslag.
Soms is de hele straat ineens leeg en gaat iedereen naar binnen. Dan doen wij gauw alle ramen dicht, want het is het signaal voor slecht weer; dan komt er keiharde wind of regen. Na de regen komt iedereen dan weer tevoorschijn en gaat het straatleven verder.
Ook feesten worden op straat gevierd. Als er ergens in de stad een overkapping wordt neergezet met daaronder veel opklaptafels en rode plastic stoeltjes is er een bruiloft. Op de tafels staat standaard bier, water, borden en bestek in plastic. Soms staat het allemaal op de drukste straat van Pakse, de 13. Feesten terwijl de auto’s en brommers met veel kabaal langskomen, het kan allemaal. Sowieso gaat de muziek op maximaal volume, dus geen probleem.
Laotianen houden erg van feesten en harde muziek. Ook de kinderverjaardagen zijn soms een evenement. Hoe jonger het kind, hoe groter het feest. Het begint meestal eind van de middag, met eten en bier in overvloed. Veel harde muziek, karaoke (!) en bij elke slok bier uitbundig proosten. Niet echt een kinderfeest zoals wij dat kennen, meer een aanleiding voor de volwassenen om weer eens het leven te vieren tot laat op de avond.
Ooit dachten wij dat Laotianen ingetogen en rustig waren. Hoe kun je je vergissen. Er wordt nogal met volume gepraat tegen elkaar. Niveau schreeuwen dus. Ook ’s nachts schrikken we ons af en toe rot als er ineens iemand naast ons begint te praten. De huizen staan dicht op elkaar, ramen wijd open en grote families wonen in hetzelfde huis. Dus er is altijd wel iemand wakker en soms wordt er gitaar gespeeld of muziek aangezet op tijdstippen die wij niet kunnen verzinnen. Als er iets is wat je hier leert is het geluidstolerantie :-).
Met grote regelmaat is hier ook een loterij. Langs de weg vind je dan veelal jonge mensen, zittend achter een tafeltje, die lootjes verkopen. Het lot bestaat uit een nummer plus een dier. Dit dier moet s ’nachts in je dromen verschenen zijn, want pas dan heb je kans op maximaal geluk. De hele systematiek erachter hebben we nog niet helemaal doorgrond :-). Maar voor de mensen hier is het een belangrijk onderdeel van hun leven. Misschien gaan we binnenkort ook eens een lootje kopen voor nog meer geluk.
De dag begint hier om 5 uur. Dan staan vooral de ouderen op en wordt door de vrouwen begonnen met het maken van kleefrijst. Dit gebeurt op houtskoolvuurtjes, die zacht gezegd een nogal kruidige lucht verspreiden. Dit wordt vaak gevolgd door het verbranden van afvalresten, inclusief plastic en batterijen, met veel rook. Voor je gezondheid moet je hier beslist niet zijn…
Daarna wordt er, vooral door de oudere vrouwen, gewacht op de monniken. Die trekken in hun prachtige oranje gewaden en op blote voeten in groepjes door de stad en halen overal de offergaven (voor elke monnik een beetje kleefrijst en soms snoep of fruit) op, die ze in speciale tassen stoppen, waarna ze een ritueeltje doen met reciteren en water in een bakje gieten.
Onze oude buurvrouw plukt elke ochtend witte bloemetjes van een grote haag, die ze gebruikt om hele kunstige offertjes van bananenblad te maken, die overal verkocht worden en bij de tempels worden geofferd. Dit is haar baan en bij een van de vele Boeddhistische feesten helpt de hele familie mee. Opa schuifelt elke ochtend in zijn omslagdoek naar de rivier om daar te baden, een oude gewoonte die de badkamer heeft overleefd.
Vanaf een uur of 6 wordt het drukker op straat, iedereen wordt wakker en de kinderen eten hun eerste zakje chips. Er wordt in onze straat heel veel chips en snoep gegeten. Sommige kinderen lijken niets anders te eten. Er zijn dan ook veel te dikke kinderen en ook volwassenen trouwens, hier in de stad. Op het platteland is het minder erg, misschien omdat daar minder winkeltjes om de hoek zijn of omdat er minder geld is. De kinderen leren hier al vroeg met geld omgaan; vanaf een jaar of 3 zie je ze met een bankbiljet naar het winkeltje gaan voor chips of cola met veel ijs in een zakje.
In onze straat is onlangs met vereende krachten een buurtrestaurantje gemaakt. Daar wordt ’s ochtends noedelsoep gegeten of in plastic zakjes afgehaald om thuis te eten. Wij hebben het nog niet geprobeerd, zijn niet zo dol op soep voor het ontbijt.
Inmiddels gaan de kinderen weer naar school, na 3 maanden vakantie. Ze hebben allemaal een schooluniform aan, blauwe rok of broek en witte bloes. De school is om de hoek, maar vaak worden ze met de brommer gebracht. Er wordt wat afgescheurd op brommertjes, lopen doe je hier gewoon niet. Wij wel natuurlijk en dat is best een beetje gek.
Niet alle kinderen gaan trouwens naar school. Het is onnavolgbaar wie wanneer gaat; sommige kinderen elke dag, andere een paar dagen per week. Misschien heeft het met geld te maken of is het een kwestie van niet willen. Want de kleine kinderen mogen hier doen wat ze willen. Ze worden niet gecorrigeerd en er lijkt niet echt op ze gelet te worden. Ze zijn van iedereen, struinen de hele buurt af en krijgen hier en daar een hapje ping (vlees van de barbecue) toegestopt. De hele kleintjes worden door iedereen opgepakt en hardhandig geknuffeld en vinden alles best. Ons buurmeisje van 1 heeft geen tijd de wereld te verkennen of te spelen, want dan is er alweer een volwassene die haar aandacht vraagt. Of moet ze zwaaien en sabaidee zeggen tegen ons.
Op de oude bedden, bankjes en stoelen, die overal in de straat staan, verzamelen zich regelmatig groepjes die een beetje zitten, praten en pitten eten. Wie er wanneer werkt is voor ons nog een raadsel. Maar weinig mensen hebben een echte baan, waar ze met regelmaat heengaan. Toch lijkt iedereen in de straat voldoende geld te hebben en heeft elke familie scooters en soms een auto. Veel mensen zijn vaak thuis en zoeken elkaar op. Vooral ’s avonds is het vaste prik. Rond een uur of 6 zitten de vrouwen bij elkaar, daarna de kinderen en tegen 8 uur nemen de jongens de zitplekken in beslag.
Soms is de hele straat ineens leeg en gaat iedereen naar binnen. Dan doen wij gauw alle ramen dicht, want het is het signaal voor slecht weer; dan komt er keiharde wind of regen. Na de regen komt iedereen dan weer tevoorschijn en gaat het straatleven verder.
Ook feesten worden op straat gevierd. Als er ergens in de stad een overkapping wordt neergezet met daaronder veel opklaptafels en rode plastic stoeltjes is er een bruiloft. Op de tafels staat standaard bier, water, borden en bestek in plastic. Soms staat het allemaal op de drukste straat van Pakse, de 13. Feesten terwijl de auto’s en brommers met veel kabaal langskomen, het kan allemaal. Sowieso gaat de muziek op maximaal volume, dus geen probleem.
Laotianen houden erg van feesten en harde muziek. Ook de kinderverjaardagen zijn soms een evenement. Hoe jonger het kind, hoe groter het feest. Het begint meestal eind van de middag, met eten en bier in overvloed. Veel harde muziek, karaoke (!) en bij elke slok bier uitbundig proosten. Niet echt een kinderfeest zoals wij dat kennen, meer een aanleiding voor de volwassenen om weer eens het leven te vieren tot laat op de avond.
Ooit dachten wij dat Laotianen ingetogen en rustig waren. Hoe kun je je vergissen. Er wordt nogal met volume gepraat tegen elkaar. Niveau schreeuwen dus. Ook ’s nachts schrikken we ons af en toe rot als er ineens iemand naast ons begint te praten. De huizen staan dicht op elkaar, ramen wijd open en grote families wonen in hetzelfde huis. Dus er is altijd wel iemand wakker en soms wordt er gitaar gespeeld of muziek aangezet op tijdstippen die wij niet kunnen verzinnen. Als er iets is wat je hier leert is het geluidstolerantie :-).
Met grote regelmaat is hier ook een loterij. Langs de weg vind je dan veelal jonge mensen, zittend achter een tafeltje, die lootjes verkopen. Het lot bestaat uit een nummer plus een dier. Dit dier moet s ’nachts in je dromen verschenen zijn, want pas dan heb je kans op maximaal geluk. De hele systematiek erachter hebben we nog niet helemaal doorgrond :-). Maar voor de mensen hier is het een belangrijk onderdeel van hun leven. Misschien gaan we binnenkort ook eens een lootje kopen voor nog meer geluk.
-
10 September 2016 - 10:59
Diana:
Lieve Lies en Nelline, wat een prachtig verslag om een beeld van het leven daar te krijgen. Erg leuk om te lezen! Blijf jullie verbazen en geniet! X -
10 September 2016 - 14:10
Anouchka:
Wat leuk om te lezen, je krijgt een goed beeld van het dagelijks leven in jullie buurt. Wat een ervaring voor jullie! -
10 September 2016 - 15:01
Rob:
Ha dames, wat een prachtig inkijkje in een voor velen van ons "vreemde" samenleving .
'k wacht op meer, ga zo door.
Groet Rob. -
10 September 2016 - 17:38
Ernst:
Drinken jullie al bier mee met de straatgenoten? -
10 September 2016 - 17:50
Tineke :
Lieve Lies e Nelline, wat een mooi verhaal en wat leuk om allemaal te lezen. Ik heb bewondering voor jullie wat als ik een ding niet heb is dat geluidstolerantie. Zou er stapel gek van worden! Maar zo te horen zijn jullie al behoorlijk ingeburgerd. Liefs, Tineke -
11 September 2016 - 11:34
Vera:
Dag lieve meiden, Zoals jullie dit beschrijven heb ik Laos nauwelijks meegemaakt. Het is ook niet te vergelijken of je met je fiets door het land gaat of dat je op 1 plaats woont en alle inns en outs dag en nacht meekrijgt. Het is een mooie tolerantieflow waarin jullie je bevinden. Misschien ook eens denken aan een buitenhuisje ;-) voor de nodige rust. Hier is het dan maar saai in Nederland en winden we ons al snel op als iemand buiten de begaande paden stapt. Eigenlijk ook een benepen landje, dat Nederland..... Leven en laten leven, onze woonwerelden liggen ver, ver uit elkaar, des te mooier en interessanter jullie omschrijving van belevenissen, soms ook ingewikkeld om te hanteren... liefs Vera -
11 September 2016 - 11:43
Jo:
Ha meiden,
Met veel plezier gelezen, jullie verslag. Wat een andere wereld en wij in Nederland soms maar klagen over geluidsoverlast met inzet van een wijkagent e.d. Zo'n agent zal daar wel niet zijn.
Liefs, Jo -
12 September 2016 - 17:14
Sander :
Leuk verhaal! Van dat schreeuwen in Pakse: het aantal Vietnamezen of deels Vietnamezen is er nogal groot en dat maakt het niet minder. Hier een stuk minder volume (maar ook geen Vietnamezen). Wel muziek op de meeste rare tijden (meestal vroeg al). De buurman is liefhebber van plugged gitaar spelen en dat mag iedereen horen. Zelfs de Laotianen zijn er niet zo'n fan van en er is pas officieel wat van gezegd zelfs...
Waar het geld in de steden vandaan komt bij sommigen is soms lastig te achterhalen, maar het percentage mensen met broers, tantes, ooms etc. etc. in Thailand, Amerika, Frankrijk, Australia, Canada en andere landen (vooral de voorgaande) is niet te onderschatten denk ik. Hier wel veel armoede en mensen die niks te makken hebben, maar net als overal ook veel jonge mensen die naar Thailand gaan en daarmee ook de familie helpen. Corruptie (jullie wonen bijna tegen een verzamelpunt daarvan aan) is ook niet te onderschatten, maar dat mogen we niet zeggen...
Ik ga een andere keer nog wat meer lezen.
Groeten vanaf Don Som (morgen kom ik door Pakse gereden en misschien ook wel in de stad),
Sander -
12 September 2016 - 20:53
Ronald:
Mooi verhaal weer Nelline, blijf er ajb mee door gaan. Veel te leuk om te lezen.
Hoe kunnen ze nu regen ruiken trouwens? Bijzonder. Moeten we nog wat goede Ohropax opsturen... ;-)
groetjes,
Ronald -
14 September 2016 - 21:10
Carla:
Een vuur dat brandt op plastic en batterijen met chips als ontbijt! Geweldig! Dan komt dat geneuzel van hier meteen weer in een ander daglicht te staan.
Ik vind het een prachtig verhaal, heel beeldend geschreven.
Groeten, Carla -
18 September 2016 - 11:23
Keesn:
Dag Lies en Nelline, tijdje jullie blog niet gelezen. Ik zie geen verschil met Nederland, hoor, waar velen ook altijd schreeuwen; het uniform van te dikke mensen is hier een trainingspak en zij verplaatsen zich massaal op scooters ipv eens gezond te lopen. De Jehova's komen bedelend bij mij aan de deur. What's new. Grapje. Erg leuk om te lezen dat jullie (antropologisch) genieten. Hoe is het daar met criminaliteit en politiek? Om zo maar eens iets te noemen? -
19 September 2016 - 09:36
Annet:
Lieve Lies en Nelline, bij het lezen van jullie verslag-van-een-dag-op-de straat- in-Loas was ik weer terug in China, waar het straatleven ook nooit ophield. De herrie, de drukte, het was onderdeel van ons reizend bestaan en ik kon de stilte toen ik thuis was voelen en de levendigheid missen. Een ander bestaan, jullie maken wat mee en maken er wat van.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
